دانش آموزتو رها نکن!

با توجه به آمار جهانی، بعد از وقوع کرونا و شروع آموزش به صورت آنلاین حدود 5.4 درصد از خانوار های آمریکایی به homeschooling به معنای تحصیل در خانه روی آوردند و پس از مدتی این رقم به ۱۱.۲ درصد افزایش یافت که این یعنی خداحافظی تعداد کثیری از دانش آموزان با مدرسه و تحصیلات.
در دوران گذشته که مدارسِ امروزی نبودند، homeschooling بین مردم بسیار رواج داشت. خیلی از خانواده ها فرزندان خود را به مدرسه نمیفرستادند و به صورت خصوصی مسئولیت تدریس دانش آموزان را بر عهده میگرفتند.
دلیل این کار چه بود؟
افرادی که در گذشته homeschooling را به عنوان شیوه ی تحصیل فرزند خود انتخاب میکردند به دو گروه تقسیم می‌شدند.
گروه اول شامل کسانی میشد که به طور کلی سیستم آموزش و پرورش کشور خود را قبول نداشتند و از نظر آنها درس هایی که در مدرسه تدریس میشد فایده ای نداشت. سیستم نمره دهی درست نبود و به طور کلی مخالف هر گونه تحصیلِ مدرسه ای بودند. بیشترین چیزی که باعث این تفکر میشد این بود که آنها از کیفیت آموزش فرزندان خود اطمینان نداشتند. نمی‌دانستند در مدارس به آنها با چه روشی درس داده میشود و علنا آنرا بی فایده تلقی می‌کردند.

گروه دوم کمی متفاوت بودند. این افراد به دلیل ارزش های خاص سیاسی، مذهبی و اجتماعیِ خود باور داشتند که مدرسه نمی‌تواند آنطور که باید و شاید این مسائلِ بِخصوص را برای این دانش آموزان لحاظ کند. آنها ترجیح می‌دادند خودشان در خانه با یک مربی شخصی آنطور که دلشان میخواهد با آن ارزش هایی که مد نظرشان است فرزندانشان را تربیت کنند.
در ایران نیز قبل از تاسیس مدارس جدید، خیلی از افراد باسواد  به کودکان خود در خانه درس میداند و تمام آن چیز که بلد بودند و آموزش دیده بودند را در اختیار فرزندان خود قرار میدادند اما پس از گذشت سالها و ایجاد مدارس جدید، اصلاح سیستم آموزش و پرورش کشور و اجباری شدن آن کمتر کسی به homeschooling روی آورد و این نوع روش تحصیل در ایران در هاله ای ابهام فرو رفت؛ البته تا قبل از شروع کرونا.
با آغاز کرونا، آموزش مجازی نیز آغاز شد. در سال اول خیلی از مدیرانِ مراکز آموزشی اهمیتی به این سبک از آموزش نمی‌دادند چون تصورشان این بود که کرونا به زودی به پایان می‌رسد و داشتن سیستم آموزشِ مجازی بی اهمیت است. اما با گذشت مدت طولانی و باقی ماندن بیماری در دنیا، کم کم به این باور رسیدند که سیستم تدریس فعلا مجازی خواهد بود و تا برگشتن به شرایط عادی فاصله ی زیادی هست.



همانطور که گفته شد دانش آموزان کشور های پیشرفته ی آمریکایی و اروپایی حتی با وجود زیر ساخت مناسب اینترنت و سیستم های خاص آموزش آنلاین، باز هم درصد زیادی از دانش آموزان خود را از دست دادند و آنها را به تدریس در خانه یا homeschooling هدایت کردند. با مقایسه ای کلی بین مدارس ایران و مدارس کشورهای پیشرفته میتوانیم به این درک برسیم که با وجود نبود زیر ساخت اینترنت و نداشتن مدارس آنلاین این درصد برای دانش آموزان ایرانی عدد بزرگتری خواهد بود. این یعنی تعداد بیشتری از والدین به این نتیجه رسیدند که اگر خودشان در خانه به فرزندشان تدریس کنند، از کیفیت آموزشی بهتری برخوردار خواهند بود تا مدرسه. اما دلیل این اتفاق چیست؟
همانطور که گفتیم خیلی از مدارس با وجود ادامه دار بودن شرایط آموزش غیر حضوری، فکری نسبت به ایجاد یک مدرسه ی آنلاین نکردند، دغدغه ی آنها تنها گذارندن دروس و تمام کردنشان بود و کیفیت آموزش به حداقل رسید. با ابن وجود خیلی از والدین تصمیم گرفتند با آموزشِ مدرسه خداحافظی کنند.
راه حل چیست؟



به عنوان یک مدیر و یا معلم مهم ترین کاری که باید انجام دهید این است که در دورانی که دانش آموز مجبور است در خانه بماند حداقل فضای تحصیل مجازی او را به بهترین حالت ممکن فراهم کنید. به دنبال سیستم های آموزشی ای درست بروید و تمام آپشن های آنرا بررسی کنید. اطمینان حاصل کنید که سیستم آنلاین مدرسه ی تان یا همان LMS جامع و کامل است و نیازی به دوباره کاری ندارد. به تحقیق و جستجو بپردازید و بهترین انتخاب را برای دانش آموزانتان داشته باشید. با اینکار شما شرایط تحصیل دوباره و با انگیزه را برای دانش آموزانتان فراهم میکنید و  homeschooling را کاهش میدهید و این یعنی کسی قرار نیست با مدرسه خداحافظی کند.